• internationaal
• Wereldkampioenschap

Weer een geweldige ervaring rijker

Donderdag 19 september zijn we vertrokken naar een Spaanse enclave in Marokko, Melilla.

Na ongeveer twee uur vliegen waren we aangekomen in Madrid, waar we over moesten stappen op een vele malen kleiner vliegtuigje richting Melilla. Na nog eens twee uur vliegen waren we aangekomen in Melilla, tijdens de landing hadden we al een mooi beeld gekregen, een groot strand midden in de haven, dit strand werd verdeeld in drie vakken, door lange strekdammen. Tijdens de landing was ook goed de grens te zien, een zwaar beveiligde grens met een zes meter hoog hek wat Spanje met Marokko scheid. Eenmaal geland was het twee keer knipperen en je was weer al buiten, vervolgens werd er een taxi geregeld, doordat er een Italiaan tegelijk met ons was meegevlogen konden we de hengel kokers in de Italiaanse bus doen. Aangekomen bij het hotel was onze indruk heel goed, alles zag er heel erg verzorgd uit, netjes en schoon. Dat bleek ook wel op de kamer, heel netjes met airco, en groot genoeg om met het hele team te knopen.

Vrijdag morgen zijn we gelijk vertrokken naar het water, waar we de lijnen gingen nat maken, al snel kwamen de eerste vissen binnen, veelal kleine vissen, maar in behoorlijk aantal. Dit omdat het tot een meter of 100 knie diep water was. Op afstand lagen er boeien waardoor er geen grote afstanden overbrugd konden worden. Na ongeveer anderhalf uur zijn we vertrokken naar een andere plek, een stukje lopen naar wat dieper water. Toen we aankwamen waren er honderden dan niet duizenden vorkstaartjes, ook wel bekend als palometa aan het azen, maar deze waren te klein om mee te kunnen tellen tijdens de wedstrijd. Al snel kwamen er wat grotere vissen binnen, Lennard ving al vlug een mooie dorade, en niet veel later begonnen Kristiaan en Joeri harders te vangen. Als klap op de vuurpijl ving Kristiaan een hele mooie harder. Hierna hebben we maar besloten om te stoppen omdat we wel genoeg wisten.

Zaterdag weer een mooie dag, de Kroatische coach was zo vriendelijk om ons naar het verste parcours te brengen, eenmaal aangekomen werden de verbouwde lijnen weer het water in gelaten, als snel kwamen er mooie dorades binnen en een aantal mormora’s veelal van klein formaat, zoals op de foto te zien is. Na een tijdje pakte ik ook mijn eerste mooie vis in Spanje een mooie dorade, en tot mijn grote verbazing ving ik er ongeveer 4 achter elkaar. We waren aan het indraaien om te stoppen, toen Kristiaan vrij moeizaam aan het draaien was. Na een leuke sport in de branding te hebben gehad wist Kristiaan twee mooie harders op de kant te slepen. Wat ons weer hoop gaf dat dit weleens een voordeel zou kunnen zijn, mooie harders vangen op afstand. Frank voegde zich deze avond ook bij de club, en wisselden vele ideeën uit en hoe wij er over dachten. We kregen te horen dat de officiële opening pas om maandag zou zijn. Dus zondag een hele dag om te knopen en te vissen.

Op zondag zijn we weer naar het 2^e stuk geweest, tussen de strekdammen in. Om hier te proberen leuke vis op afstand te vangen. Want dat zou in ons voordeel zijn als we op afstand goed vis zouden kunnen vangen. Al snel bleek dat er op afstand veel vis te vangen was, dit waren dan wel niet harders, maar een ander soort vis die geen van ons kende, maar wel boven de maat, dus dit zou gunstig zijn. Die avond geknoopt en tips gekregen van Frank, want die heeft inmiddels de meeste kennis van zulke visserij.

Maandag begonnen met de officiële training. Hier bleek al snel dat de Spanjaarden geen zin hadden om zich te bewijzen, er werd soms gewoon alleen met lood in gegooid om niets te verhullen. Toch vingen zij hun visje ook, maar wat bleek nu, bij de weging waren er zo goed als geen vissen aangeboden ter weging. Ze hadden dus de vis gewoon terug gegooid zodat niemand dacht dat ze goed vis gevangen hadden. Bij Nederland ving iedereen leuk vis, en als klap op de vuurpijl kreeg ik het voor elkaar om aan twee haken drie vissen te vangen, er was een Leerfish zo gul geweest om een klein visje wat al in mijn aas gebeten had te verschalken.

Dinsdag was de eerste wedstrijd, iedereen was een vak opgeschoven ten opzichte van de dag ervoor.

Iedereen wist zoals met de training zijn visje wel te vangen, maar tot onze verbazing kwamen er ongeveer een uur voor tijd harders op de kant, de ene na de andere. Hier waren de meeste niet op voorbereid, toch kon er overal wel een harder gevangen worden door ons. Na afloop waren we wel tot de conclusie gekomen dat we niet zo lekker gevist hadden, dus onze verwachting was ongeveer een 5^e plaats met het team, dus allemaal een beetje hangende kopjes, de enige remedie was om verstand op 0 en gewoon weer door gaan met knopen, en wachten op Henri en Frank met de verlossende uitslag. Na alles afgespoeld te hebben in het Bad, konden we weer gaan knopen. Toen Henri en Frank zoals gewoonlijk weer met hun “pokerface” op de kamer in liepen was de spanning te snijden. Ze hadden gelukkig geen slecht nieuws, alles was goed gevallen, en we kwamen op een derde plek terecht, veel beter als ons vermoeden. Als de lijntjes weer op orde waren en alles ingepakt deden we nog een “sapje” om vervolgens lekker te gaan slapen.

Woensdag weer met goede moed en de aangepaste onderlijnen naar het strijd toneel. Door het harde werk van Frank de vorige dag kon Joeri vol trots zijn onderlijnen doos openen en het klosje pakken met de tekst: “Frank de herder”. Dit specifieke lijntje was bedoeld om harders te vangen op 80 a 90 meter, dit was een normale drie haaks onderlijn met haaklijntjes van plus minus 50 a 60 cm, hieraan was een drijvertje bevestigd. Over bijna het hele parcours was er een zandbank aanwezig, deze lag op ongeveer 20meter, hier moest net achter gevist worden met korte zijlijntjes met een drijvertje. Dus vandaag met goede moed op de harders, er werden nu vrijwel over het gehele parcours harders gevangen, behalve in vak A dit was het enige vak aan de andere kant van een strekdam. Ik had een stek in vak E gelood, een moeilijk vak waar het proberen was om harders te vangen want veel meer zat er niet. Na twee uur liep ik al dik achter de feiten aan waar de rest allemaal goed ging, iedereen ving wel een bovenmaatse vis, waar ik met een paar kleine achter bleef. Totdat mijn buurman op 20 meter harders ging vangen, hij had er al snel twee op de kant liggen. Henri kwam en gaf de bevestiging dat de harders net achter de bankjes gevangen moesten worden, dit een uur volgehouden zonder succes. Totdat ik een zandbank zag verschijnen wat binnen werp bereik lag, dus met een harde zwiep het lood naar de plek gestuurd, en daar zaten ze wel, gelijk beet, deze verspeelde ik helaas. Snel weer mijn lijn beazen want ik had nog geen reserve lijn, weer in gooien na een minuut een mooie beet, deze hing er aan. Met nog een half uur te gaan kwam ik weer op dreef. Aan het eind van de wedstrijd bleek dat iedereen lekker gevist had, we hadden een heel goed gevoel er over. Dus weer het zelfde ritueel, schoonmaken en weer gaan knopen. Ook deze keer kwam het “duo pokerface” binnen, met het nieuws dat we opnieuw derde waren geworden, maar deze keer op een paar gram te weinig, anders was er zelfs een 1^e plek behaald.

Donderdag weer een mooie dag, iedereen was er klaar voor op een revanche van de dag ervoor, die bitter zoet was, probeerden we vandaag een lekkere wedstrijd te vissen. Al snel kwam er overal vis op de kant, maar bij ons alleen niet, wat wel jammer was. Maar deze dag lukte niets, we verspeelden harders, kregen geen beet, en verloren zelfs een vak op twee gram, al met al was dit echt een domper, waar door we een flinke deuk opliepen en voorlopig op een 4^e plaats met het team zouden staan waardoor alleen het brons nog in zicht was. De spanning en gedrevenheid waren te voelen in de kamer, iedereen was stil en er werd heel druk geknoopt. We wilden en moesten knallen op de laatste dag. Dus gingen er vol voor, knopen totdat er geen nylon meer gezien kon worden. We waren er helemaal klaar voor, de tactiek was om nog dunner te vissen, want we dachten dat de vis wat schuwer geworden was.

Vrijdag moest en zou het gebeuren, we waren allemaal gedreven en gespannen, vol met gezonde spanning. De waslijntjes hingen vol met onderlijnen, het strand was gelezen, laat de wedstrijd maar beginnen. Het start schot was gegeven, en er kon gevist worden, mijn tactiek was om actief te vissen, en dat wierp zijn vruchten af, tijdens de eerste keer slepen klapte er al een mooie dorade op, een goed begin is het halve werk. Na anderhalf uur was de vis kort verdwenen en moest er verder gevist worden, ook weer met zo dun mogelijke lijn. Voor de zekerheid had ik aan het water nog een drijver aan de bovenste haak gedaan voor het geval er een verdwaalde harder zwemt. Henri kwam langs en zei dat hij er een hard hoofd in had, niemand kon meekomen in zijn vak, we liepen achter de feiten aan, op dat moment kwam Frank van vak A terug met het nieuws dat Joeri goed vis ving, dus het was misschien nog mogelijk. De eerste keer dat ik de lijn van ver aan het indraaien was zat er al een harder aan, het ging dus lekker, na een half uurtje was Henri weer terug en zei dat het nog steeds niet lukte, op dat zelfde moment kon ik Lennard in het vak naast me een mooie vis zien drillen, HARDER! Dat ging goed, drie vakken waar we weer aardig meededen. Het was weer allemaal mogelijk. Na afloop van de wedstrijd, wist niemand hoe het gegaan was, iedereen zou goed kunnen zijn maar ook slecht, het kon alle kanten op, het enige dat we wisten was dat als we eerste of tweede zouden worden we het brons binnen hadden. Iedereen lag zwaar vermoeid te wachten op de bus te wachten terug naar het hotel. We hadden alles gegeven dat konden we zeker zeggen. In het hotel aangekomen gingen we alles opruimen en schoonmaken, want morgen zouden we nog voor ons zelf gaan vissen, lekker ontspannen. De spanning was echt te snijden in de kamer, we hoorden sommigen van de kleinere jeugd al schreeuwen, zij wisten het al, nu wij nog, Lennard hing uit het raam, te hopen dat hij Henri en Frank aan zou zien komen lopen. Even later kwamen Henri en Frank de kamer in met de wel bekende “pokerface” we wisten nog niks. De melding was, ik zal maar gelijk met de deur in huis vallen, Engeland is eerste, en op de tweede plek zit…. NEDERLAND! Voor ons was gelijk duidelijk dat we de bronze medaille binnen hadden. Er werden behoorlijk wat kreten gelaten, voor de meesten was de eerste wereldplak een feit. Iedereen was opgelucht, door al die inspanningen een mooie derde plaats behaald, iedereen was tevreden. Die zelfde avond was de prijsuitreiking, iedereen was opgetogen. Na een gezellige avond nog even Melilla zelf in gegaan, om nog een beetje “cultuur te snuiven”, maar na een paar sapjes eiste het WK dan toch zijn tol, iedereen was uitgeput, lekker het bed in en morgen nog even lekker gaan vissen.

Zaterdag zijn we naar een haven pier gegaan om het aas op te maken. We stonden al snel in de belangstelling met zijn allen in een oranje shirtje. En al die hyper moderne “machines” en “cañas” we vingen hier mooie dorades en sargo’s, met af en toe een paar boga’s tussendoor. Er kwam een local met een oud groenten tasje aangelopen met het woord: “Frito!” na even denken wisten we dat hij de visjes wilden om te eten, de man helemaal blij met zijn vis, bijna een zak vol. We hadden de grootste lol met het binnen halen van vissen en zo hard mogelijk “Frito!” te roepen. De man was zo blij dat hij de wormen al voor ons aan de aas priem deed. Na ook hier een tijdje gevist te hebben zat het er dan toch echt op, alles opruimen en terug naar het hotel. Smiddags werd alles afgespoeld en opgeruimd, tassen inpakken en het laatste sapje in Melilla nuttigen.

Zondag zat het avontuur er op en werd er terug naar Nederland gevlogen, moe maar voldaan gingen we naar huis!

Ik zou nog graag SPRO sportsprofessionals willen bedanken voor het beschikbaar stellen van spullen, natuurlijk ook de coaches Henri en Frank voor al de moeite die ze er in gestoken hebben, de rest van het team voor hun inzet en natuurlijk al de mensen die motiverende berichtjes/ mailtjes hebben gestuurd!

Groeten,

Kees